VS bombardeert drie nucleaire complexen in Iran (22 juni 2025)
Ook de complexen in Isfahan en Natanz zijn geraakt. Trump spreekt van een “zeer succesvolle aanval”. “Fordo is weg.”
Isfahan
Een van de steden is Isfahan.
Dit gaat niet over politiek maar over een gedicht, geleerd in de lagere school. Het is het enige gedicht dat ik me nog redelijk goed herinner.
Het roept associaties op met Duizend-en-een-nacht: vliegende tapijten, sprookjes, Sinbad, Aladdin …
Perzië dus, ongeveer het huidige Iran. Mijn beeld van Iran is donker en grijs. Een beeld van onderdrukking in contrast met de foto’s van de meisjes in minirok ten tijde van de Sjah.
Ik weet dat dit een heel eng en beperkt beeld is.
Mijn dochter heeft jaren geleden Iran bezocht en daar rondgereisd via couch-surfing. Dat was toen volgens mij illegaal. En het was (is) een prachtig land met lieve mensen, zoals overal trouwens…
Het is echt een gedicht met een final twist aan het einde.
Hier het gedicht :
De tuinman en de dood
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: ‘Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!’ –
Van middag – lang reeds was hij heengespoed –
Heb ik in ’t cederpark de Dood ontmoet.
‘Waarom,’ zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
‘Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?’
Glimlachend antwoordt hij: ‘Geen dreiging was ’t,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen ‘k ’s morgens hier nog stil aan ’t werk zag staan,
Die ‘k ’s avonds halen moest in Ispahaan.’
—————————————————————
uit: Verzameld Werk van P.N. van Eyck (1887-1954)