Mijn helden
Het is niet mogelijk om niét een stukje te schrijven over wie mijn helden zijn. En dat komt naar aanleiding van een aantal voorbeelden hier en daar. Maar zonder twijfel: op de eerste plaats mijn ouders.
Niet vanwege van de klassieke, grote redenen, maar gewoon… het is ongelofelijk hoe hard mijn ouders gewerkt hebben om alles voor hun kinderen geregeld te krijgen. Mijn moeder heeft altijd thuis gewerkt, huismoeder geweest, thuisjobs gehad. Tot op het laatste moment heeft ze voor haar kinderen gezorgd. Misschien zeg je: “Dat is normaal.” Maar toch… nee.
En mijn pa? Op een heel andere manier. Niet de grote verfijnde meneer, maar altijd op de achtergrond, met de laagste jobs. Ik heb die man nooit horen klagen. Hij heeft alles uitgezeten, gedaan, geluisterd, zijn eigen vrijheid genomen wanneer het kon. Zonder twijfel: mijn ouders.
En dan natuurlijk mijn dochters. Het is fantastisch om te zien wat er van hen geworden is. Twee knappe, volwassen madammen. Nu in hun begin dertiger jaren. De ene is pas mama geworden, de andere is een totaal ander type. Maar ze staan zo goed in het leven. Op alle vlakken beter dan ik op die leeftijd, denk ik. Ze zorgen voor energie, zijn altijd positief, keihard werkend. Ze hebben op hun 25e al meer gefeest dan ik in heel mijn leven. En ik kan alleen maar trots zijn dat ze dat gedaan hebben.
Ik kan met geen woorden beschrijven hoeveel bewondering ik voor mijn eigen dochters heb.
Als we dan verdergaan naar mensen buiten mijn gezin, nee, wacht, niet vergeten: mijn broer.
Jaren mee samengewerkt. Laat ons het simpel stellen: de minst slimme van de hoop, of laat ik het anders stellen. Hij heeft de minste studies gedaan. Hij heeft dus veel onzekerheid over zichzelf, die echt van binnenuit komt. Maar onderschat hem niet, hoe clever hij is, hoe hij alles opzoekt, hoe hij nadenkt. Hij heeft mij vaak terug op scherp gezet. Soms te fel, soms te dichtbij. Maar als ik iemand iets kan afpunten, dan is het zeker één van mijn broers: Eddie. Zeker één van mijn helden.
In de werksfeer… daar springen er ook een paar uit: Danny, Eddie, Gert. Ik heb het al vaak gedacht en ook gezegd: dat waren echt de ruggen waarop mijn zaak toen draaide. Rob natuurlijk ook, elk op hun manier. Echt fijne mensen. Voorbeelden.
Ik hoef dus niet ver te zoeken. Als ik mezelf kan spiegelen aan elk van hen, in stukjes, dan zijn zij echt mijn helden.
En dan… de hele externe wereld. Buiten de directe relaties.
Eerlijk gezegd: mijn helden zijn vooral enkele schrijvers. En dan vooral diegene die inzichten brengen: zoals Ankur Warikoo. Een beetje dat niveau van Derek Sivers, Mark Manson… De grote namen komen natuurlijk ook bovendrijven. Maar als ik één stijl van voorbeeld moet geven: Derek Sivers en Ankur Warikoo. Vandaag zijn dat twee mensen aan wie ik een voorbeeld neem.
Ah ja, niet te vergeten natuurlijk… moeten we Seth Godin noemen. Hoe hij in het leven staat, hoe hij naar dingen kijkt. Dat is straf. Ze hebben een impact gehad op mijn leven. Of beter gezegd: ze hébben vandaag nog altijd een impact op mijn leven.
Want wat is een held?
Een held is iemand naar wie je opkijkt, of die iets gedaan heeft wat je zelf zou willen doen. We mogen daar niet te veel belang aan hechten, maar we hebben onze voorbeelden nodig. Niet als spiegel, maar als hoger doel. Als iets waar we kunnen naartoe blijven streven.
Het mag niet het Instagram-idee zijn dat we nooit voldoen, want eerlijk gezegd: in mijn huidige leven, in mijn huidige situatie… ik kan niet beter treffen dan hoe ik er nu voor sta, op mijn leeftijd, als ik terugblik.
Alles had beter gekund, dat is waar. Maar alles had ook zoveel slechter gekund.
Ik mag mij heel gelukkig prijzen dat ik helden heb. Dat ik zulke dochters heb. Zulke kinderen en zo’n fantastische vrouw.