Ik heb Derek Sivers leren kennen via de podcasts van Ali Abdaal, in de beginjaren dat ik zelf podcasts begon te volgen. Toen was ik grote fan van Ali, intussen wat minder, maar Derek is in mijn ogen alleen maar gegroeid. Zijn werkjes zijn klein, eenvoudig en raak.
Een van die boekjes is Hell Yeah or No. Ik kocht het een paar jaar geleden en vond het meteen al bijzonder. Tientallen korte stukjes die me telkens aan het denken zetten. Ik herinner me dat ik het toen met veel plezier las en mijn vrouw geregeld stoorde om iets voor te lezen.
Vandaag heb ik het opnieuw ter hand genomen, dit keer als luisterboek. Elk stukje zet me opnieuw aan het denken: hoe kan ik dit toepassen in mijn eigen leven? Vanmorgen was ik zelfs blij om te gaan sporten, roeien, gewoon om verder te kunnen luisteren. Bij elk fragment had ik wel een gedachte. Jammer genoeg kan ik tijdens het roeien mijn dictafoon niet gebruiken, maar ik heb me voorgenomen het boek binnenkort opnieuw te beluisteren met mijn recorder in aanslag, zodat ik mijn reacties en reflecties meteen kan vastleggen.
Wat me vooral opvalt: ik hoor het nu met andere oren. In de afgelopen twee jaar ben ik veranderd. Ik ben grootvader geworden, heb een operatie ondergaan en bekijk mijn zaak met totaal andere ogen. Dat geeft een ander perspectief. Het doet me denken aan de film Flying High. De eerste keer dat ik die zag vond ik hem flauw, maar jaren later lag ik krom van het lachen. De film was dezelfde gebleven, maar ik was veranderd. Zo voelt het nu ook met dit boekje: dezelfde teksten, maar nieuwe inzichten.
Kortom: Hell Yeah or No krijgt van mij een 11 op 10.
